Selecteer een pagina

Met dit vaak gehoorde zinnetje, lijk je als ouder in eerste instantie goed te zorgen voor je kind. Je lijkt iets te geven. Maar is dat ook zo? Ik probeer dit soort zinnetjes niet te vaak te zeggen, want…

als ik wat dieper doorvoel, en eerlijk naar binnen kijk, gaat dit over mijn eigen angst als ouder: ‘Ik kan het niet aanzien als jij huilt of pijn hebt. En daarom moet jij voorzichtig doen.’ Ondertussen staat het avontuur en de nieuwsgierigheid van het kind op het spel.

In plaats van iets te geven ben ik dan eigenlijk iets aan het ontvangen of zelfs aan het nemen: zoiets als een geruststelling of zekerheid voor mezelf die de ander, in dit geval het kind, ‘moet’ faciliteren. Dat is geen gezonde situatie, zeker niet als het kind klein is en nog geen keuze heeft. Zelfs zulke eenvoudige zinnetjes, kunnen voor kinderen makkelijk als grensoverschrijdend worden ervaren.

Er is eerlijkheid en lef voor nodig om dit soort dynamieken helder te maken en naar binnen te kijken. Op basis van de Wheel of Consent ga ik hier vandaag weer verder mee stoeien. Superboeiend materiaal! Steeds weer nieuwe inzichten.

Hoe zou het zijn als je je kind de ruimte geeft om te vallen. En zodra hij valt en jij schrikt, zorg je voor je eigen pijn, je eigen schrik, je haalt diep adem en verder hoef je niets te doen dan er te zijn voor je kind, dat even op schoot komt zitten huilen. Er hoeft niets opgelost worden. Zo blijf je als ouder op je plek en zo geef je een groot cadeau aan je kind. En ik hou mijn eigen hart vast 😉!