
Over een kleine maand zitten we weer in die ongerepte schoonheid.
De stille wildernis in.
Om te horen wat er binnenin ons speelt.
De wind te voelen waaien
Die mee neemt wat ons niet meer dient
De zon te voelen schijnen
Als spiegel van ons eigen innerlijke vuur en ons licht
Niet omdat we nog iets zouden moeten leren.
Want voor je het weet denk je dat je iets niet goed doet of tekort schiet. En precies dat is niet zo helpend en ondersteunend meestal.
Maar wel om simpelweg te herkennen.
Om te her—kennen wat in ons is en wat we vaak diep van binnen allang blijken te kennen. Maar waar we bij weg zijn gegaan om allerlei redenen. Om het goed te doen voor een ander, om geliefd te worden, om erbij te horen, enz.
En nu wil je dat niet meer. Wil je weer dichter bij jouw essentie leven. Eerst dat sprankje van herkenning, steeds iets langer sprankelend. In alle rust. Langzaam en stap voor stap wennend dat het kan. Een hele week de tijd om te oefenen, te wennen, aan nieuwe wegen en bewegingen. Dichter bij jou.
En dan lees je deze post, precies nu…nu er nog dat ene laatste plekje over. Alsof het op jou gewacht heeft.
25 mei vertrekken we met een fijne en kleine groep mannen. Niet omdat we gaan brallen en woest hout gaan hakken. Nee, nog veel stoerder. We gaan op ontdekkingsreis… in onszelf. Jouw diepe verlangens en hoe je hier voor kan zorgen, mee kan gaan leven, ookal word je dan misschien in eerste instantie niet toegejuicht. No more mister nice guy.
En ook: no more mister bad guy.
Oh no, just you!
Check hier voor meer info, if Sweden is calling
